کاش می شد گریه کرد گاهی.

کاش می شد فریاد زد سختی ها و غم ها را.

کاش می شد مثل آنها بود که خوابند و اگر بیدار، در بیداری، خواب!

کاش می شد قدم زد در خیابان های خالی از تبعیض و فساد.

کاش می شد نگاه کرد به زندانهای خالی از زندانی بی گناه.

کاش می شد نشنید این همه از فقر و فقر و فقر.

کاش می شد کم می شد حماقت.

کاش می شد کور بود و کر!

کاش می شد پاک شود این واژه از واژه نامه ها: ظلم!

کاش می شد انسان بود در این دنیای بی انسان

کاش می شد زندگی کرد،   زندگی.

کاش می شد انتظار به سر آید و پیروزی، حاصل.

کاش می شد کمی کمتر شدن این رنگ خاکستری

کاش می شد کمی امید

کاش می شد با شعر ها پرواز کرد: مرغ شیدا بیابیا شاهد ناله حزینم شو!

کاش می شد دمی شاعری و شیدایی

کاش می شد گریه کرد گاهی…. کاش!